اشعاری در وصف پیامبر رحمت و رافت

ای خیالت بهشت راز آلود *** کاش جانم قَرینِ جانت بود
چون تو در حُسنِ خلق لُطفِ نظر *** در جهان کس ندید و کس نشنود
دور باد از حضور شیرینت *** گوش نامحرمان و چشم حسود
صحن دل از تو گشته آبادان *** بامِ دل گشته از تو مِهر اندود!
چشم امیدشان به رحمتِ توست *** هرچه، در هر کجا بُود، موجود
شب معراج از تلألوی تو *** نور باران شد آسمان کبود
از لبت مثل نور، مرغ دعا *** بال در باغ آسمان، بگشود
از جمالِ خدای عزّ وَ جل *** شعله زد در دل آتشی بی دود
پل زدی با کلام شیرینت *** در جهان بین ساجد و مسجود
سروسان، چون دَر ایستی به نماز *** فارغ از خیال بود و بَود
سایه سنگ و صخره، خار و درخت *** با تو در ذکر و در قیام و قعود
کاش افتد به قَلبِ خَشِیَتِ ما *** نور پاک تو در رکوع و سجود
کاش یک لحظه در نظر آیی *** وقت دیدار، لحظه موعود
ای عزیزی که احمدت خواندند *** ای مقامت به نزد حق محمود
در حریم خدا، تویی مَحرم *** ز آفرینش تو بوده‏ای مقصود
یاورت می‏شود فرشته وحی *** دوست می‏داردت، خدای ودود
صورتت مثل سیرتت، نیکو *** بعثتت، چون ولادتت مسعود
آن درودی که از خداوند است *** بر تو باد آن درود، نامعدود
ای عزیزی که دوست داشتنت *** هست ما را ز ژرفنای وجود
لطف تو آفتاب هستی بخش *** شامل خلق، بی‏ثغور و حدود
خواست هرکس تو را، بهشتی شد *** هر که در سایه تو بود آسود
بر تو و آل تو که نیکانند *** ای محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله درود باد، درود
محمدجواد محبت

ای حق نیافریده کسی را مثال تو
خورشید جلوه ایست ز نور جمال تو

ای محرم حریم خداوند ذو الجلال
ای عقل مانده مات ز جاه و جلال تو

هرجا به ایه آیه قرآن که بنگرم
گفته خدا سخن ز جمال و کمال تو

ای برگزیده ای که تویی ختم انبیا
وین افتخار داده به تو ذو الجلال تو

امشب به وادی دل من شور محشر است
سرد است ان دلی که ندارد خیال تو

ای کعبه امید همه در نماز عشق
محراب ماست ابروی هچون هلال تو

دامان اهل بیت تو حبل المتین ماست
دست توسل من و دامان آل تو

من کیستم غلام غلامان کوی تو
ای کاش پا نهد به سر من بلال تو

هر کس گشود لب چو (وفایی) به مدح تو
یک نکته هم نگفت سخن از وصال تو

زمین گهواره کابوسهای تلخ انسان بود
زمان چون کودکی در کوچه های خواب حیران بود

خدا در ازدحام ناخدایان جهالت گم
جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود

صدا در کوچه های گیج می پیچید بی حاصل
سکوتی هرزه سرگردان صحرا و بیابان بود

نمی رویید در چشمی به جز تردید و وهم و شک
یقین تنها سرابی در شکارستان شیطان بود

شبی رؤیای دور آسمان در هیأت مردی
به رغم فتنه های پیش رو در خاک مهمان بود

جهان با نامش از رنگ و صدا سیراب شد آخر
«محمد» واپسین پیغمبر خورشید و باران بود
سید ضیاء الدین شفیعی