ما باید خوشگل نپوشیم ؟پلیس واسه چیه؟!

پرسش:

ما باید خوشگل نپوشیم که بعضی ها بیمارند؟ خب پلیس واسه چیه؟ این بیمار ها رو بگیره دیگه ؟

باید توجه داشت که در محیط و جامعه ای که ما در آن به طور مشترک زندگی کرده و از منافعش بهره می جوئیم. در همه انسان ها این غریزه به طور طبیعی و یا خدا ی ناکرده به صورت طغیان جنسی وجود دارد و در چنین محیطی اگر آدمی خود را یله و کاملاً آزاد بگذارد عامل تحریک این غرائز در دیگران می شود ولی نمی تواند پاسخ گوی آنها بوده و همه آنها را اشباع نماید در این هنگام حداقل مشکلی که پیش خواهد آمد این است که باعث سلب آرامش فکری و ضعف فشارهای عصبی در دیگران شده و چه بسا مورد آزار دیگران قرار گرفته و کار به جای باریک کشیده شده و خود قربانی جلوه نمایی خویش گردد…

با سلام خدمت شما بزرگوار!
با چند مقدمه کوتاه به سراغ نتیجه نهایی می رویم.

دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم، دنیای ماده است.تمام امکانات دنیای مادی، محدود و تمام شدنی است؛

نتیجۀ اول این که به خاطر همین محدودیتها، دنیای ماده، دنیای تزاحم است. معنی تزاحم این است که اگر فردی، چیزی از امکانات این دنیا را استفاده کرده و آن را تمام کند، آن منفعت دنیوی به دیگری نخواهد رسید؛ مثلاً وقتی شما یک سیب را میل کنید، امکان خوردن آن را از دیگری سلب خواهید نمود؛ یا اگر خانه ای را بخرید، دیگر امکان تملک  فرد دیگری وجود نخواهد داشت.

نتیجه دوم: در برخی موارد نیز – که منافع مشترک نامیده می شود- استفاده عده ای از آن منافع به صورت مشترک، منجربه محدودیت هایی می شود. به همین خاطر در هیج کجای این کره خاکی ، آزادی مطلق وجود ندارد و به خاطر این که استفاده فردی، باعث سلب آزادی دیگری نشود، عقل حکم می کند که باید قوانین و مقرراتی وضع شود، تا همگی بتوانند به صورت عادلانه از این امکانات بهره مند شوند.

از سوی دیگر خداوند متعال (به خاطر مصالح نوع بشر) فطرت، غرائز و احساساتی – مانند: فطرت زیبادوستی و غریزه جنسی- را در انسان ها خلق کرده است که اگر این غرائز به طور صحیح اشباع نگردد، سر به انحراف و طغیان می گذارد؛ به ویژه وقتی که به صورت مصنوعی تحریک گردد که در این صورت تبدیل به بیماری روانی خواهد شد.

بنابراین باید توجه داشت که در محیط و جامعه ای که ما در آن به طور مشترک زندگی کرده و از منافعش بهره می جوئیم. در همه انسان ها این غریزه به طور طبیعی و یا خدا ی ناکرده به صورت طغیان جنسی وجود دارد و در چنین محیطی اگر آدمی خود را یله و کاملاً آزاد بگذارد عامل تحریک این غرائز در دیگران می شود ولی نمی تواند پاسخ گوی آنها بوده و همه آنها را اشباع نماید در این هنگام حداقل مشکلی که پیش خواهد آمد این است که باعث سلب آرامش فکری و ضعف فشارهای عصبی در دیگران شده و چه بسا مورد آزار دیگران قرار گرفته و کار به جای باریک کشیده شده و خود قربانی جلوه نمایی خویش گردد.

اینجاست که خداوند متعال نتیجه نهایی را خطاب به بانوان مؤمن می فرماید:” پس به گونه‌اى هوس‌انگیز سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند، و سخن شایسته بگویید! [۱]”  و روشن است که چنین سخن گفتنی، یکی از مصادیق جلوه نمایی است و لذا در برابر نامحرمان می بایست از هر نوع آرایش، و پوشش و رفتاری که باعث طمع بیمار دلان می گردد پرهیز نمود و این جلوه نمایی ها را برای همسر و حریم خصوصی گذاشت.
از خداوند متعال توفیق روز افزون شما را خواستارم.

[۱] . فَلاَ تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً/ احزاب ۳۲٫