عفت سامانه جامع عفاف و حجاب
پشت خیمه ها بازدید کند. متوجه شد که «نافع» هم در پی او می آید.
امام پرسید: کیست؟ نافع است؟
نافع ابن هلال پاسخ داد: آری، منم فدایت شوم، ای فرزند پیامبر!
امام پرسید: چه چیزی باعث شد در این هنگام از شب بیرون آیی؟
نافع: سرورمن! بیرون آمدن شما در این شب به سوی این فاسد تبهکار ( ابن سعد) مرا نگران ساخت.
امام: بیرون آمدم تا پستی و بلندی های اینجا را بررسی کنم، که مبادا کمین گاهی برای حمله
دشمن از پشت باشد.
آنگاه در حالی که امام (ع) دست چپ نافع را گرفته بود و باز می گشت، فرمود: « همان است،
همان است، به خدا سوگند که وعده ایست که تخلف ندارد!». مقصود امام، پیشگویی درباره
به شهادت خود و یارانش در آن سرزمین بود.
و به نافع گفت: ای نافع! ازمیان این کوه راهی پیدا کن و خودت را نجات بده.
نافع گفت: آقای من! مادرم به عزایم بنیند، اگر چنین کنم ! به خدا هرگز از شما جدا نخواهم شد
تا رگ های گردنم قطع گردد…
امام از نافع جدا شد و درون خیمه خواهرش زینب (س) رفت. نافع ایستاده بود و انتظارحسین(ع)
را می کشید.
زینب (س) به برادرش گفت : آیا از باطن یارانت اطمینان خاطر داری که هنگام سختی و کشاکش
نیزه ها تو را رها نکنند؟
امام (ع) فرمود: آری خواهرم! اینان را آزموده ام. همه اینان دلیر مردانی هستند که شیفته
شهادتند، آنگونه که کودک به شیر مادرش مشتاق است.
نافع که سخنان این خواهر و برادر را شنیده بود، به سرعت نزد حبیب بن مظاهر آمد و آن گفتگو
و همچنین تعبیر امام (ع) را درباره اصحابش برای او نقل کرد.
حبیب بن مظاهر گفت: به خدا سوگند! اگر خلاف انتظار امام (ع) نبود، هم اکنون می رفتم و تا
شمشیر در کف دارم با آنان می جنگیدم.
نافع گفت: برادرم! دختران رسول خدا را در حال اضطراب خاطر واگذاشتم، بیا به اتفاق دیگر
اصحاب حضورشان برسیم و دلهایشان را آرام کرده و ترس را از آنان زایل کنیم.
حبیب بن مظاهر ،همرزمان را در آن شب مقدس، چنین صدا زد:
انصار خدا و پیامبران کجایند؟ انصار فاطمه (س) و یاران اسلام و اصحاب حسین (ع) کجایند؟
اصحاب همچون شیران خشمگین ، با شتاب از خیمه ها بیرون آمدند، عباس بن علی (ع) هم
در میانشان بود، که به خواسته حبیب، عباس (ع) و دیگر افراد بنی هاشم به خیمه های خود
بازگشتند. حبیب ماند و بقیه اصحاب.
آن گاه حبیب بن مظاهر رو به آن قهرمانان غیور و با حمیت، آن چه را که از نافع شنیده بود بیان
کرد، تا میزان آمادگی آنان را ببیند.
اصحاب، شمشیرها را از نیام کشیدند و گفتند: حبیب! به خدا قسم! اگر دشمن به سوی ما
سرازیر شود، سرهایشان را شکار کرده و آنان را به بزرگانشان ملحق خواهیم نمود و ما نگهبان
عترت و ذریه پیامبر خواهیم بود.
حبیب گفت: پس با هم به سوی حرم رسول الله (ص) برویم و نگرانی آنها را زایل کنیم.
همگی رفتند و بین طناب های خیمه ها ایستادند.
حبیب گفت: سلام بر شما ای سروران ما! سلام بر شما ای خاندان رسالت! این شمشیرهای
جوانانتان است که سوگند خورده اند آن را غلاف نکنند تا اینکه به گردن بدخواهان شما
برسانند، و این هم نیزه غلامان شماست که سوگند خورده اند آن را کنار ننهند، مگر اینکه در
سینه آنان که ندا دهنده شمارا پراکنده ساختند، بنشانند.
در این لحظه، حسین بن علی (ع) بیرون آمد، و در مقام قدردانی و تشکر از این همه ایثار
و فداکاری، به آنان فرمود: اصحاب من! خداوند از سوی اهل بیت پیامبرتان، بهترین پاداش
را به شما بدهد!( تاریخ طبری،ج۷،ص۳۲۹_ارشادص۲۳۴)
و یاد آوری این خاطره از دوستی مخلصینِ ولایت است(ما رأیتُ الّا جمیلا)
– قیام حضرت امام حسین (ع) از روز خودداری از بیعت با یزید تا روز عاشورا ۱۷۵ روز طول کشید.
– قیام سالار شهیدان از مدینه آغاز و به کربلا ختم شد. این قیام یک هفته در مدینه، ۴ ماه و ۱۰ روز در مکه، ۲۳ روز بین راه مکه تا کربلا (از دوم محرم تا دهم محرم) به طول انجامید.
– از مکه تا کوفه منزل هایی وجود داشت که ما امروز به آنها کاروانسرا یا اقامتگاه می‌گوییم. کاروان سید الشهدا در مسیر حرکت خود از ۱۸ منزل عبور کرد.
– فاصله میان این منزل ها با همدیگر حدود سه فرسنگ و گاهی پنج فرسنگ بوده است.
– اسرای اهل بیت امام حسین(ع) از کوفه تا شام از ۱۴ منزل عبور کردند.
در واقعه کربلا ۵ کودک و نوجوان که هنوز به سن بلوغ نرسیده بودند، جام شهادت را نوشیدند. این افراد عبارتند از:
– عبدالله بن حسین، کودک شیر خوار امام حسین(ع)
– عبدالله بن حسن
– محمدبن ابی سعید بن عقیل
– قاسم بن الحسن
– عمروبن جناده انصاری
تعداد ۵ تن از شهدای کربلا از اصحاب حضرت رسول(ص) بودند.
– انس بن حرث کاهلی
– حبیب بن مظاهر
– مسلم بن عوسجه
– هانی بن عروه
– عبدالله بن بقطر عمیری
– سیدالشهدا(ع) در واقعه کربلا بر بالین ۷ نفر از شهدا یعنی مسلم بن عوسجه، حربن ریاحی، واضح رومی، جون، حضرت ابولفضل(ع)، حضرت علی اکبر و حضرت قاسم با پای پیاده رفت.
– در روز عاشورا دشمنان سرهای سه نفر از شهدا یعنی عبدالله بن عمیر کلبی، عمروبن جناده وعابس بن ابی شبیب شاکری را به جانب امام حسین(ع) پرتاب کردند.
– پیکرهای سه نفر از شهدای واقعه کربلا یعنی حضرت ابوالفضل العباس(ع)، حضرت علی اکبر و عبدالرحمن بن عمیر توسط دشمنان سنگدل قطعه قطعه شد.
– پس ازواقعه کربلا، دشمنان امام حسین، سرهای تعدادی ازشهدای کربلارا ازبدن‌های آنان جداکرده و با خود به کوفه بردند. آنان در این واقعه سرهای۷۸ شهیدرا بین خودتقسیم کردند. دراین میان قیس بن اشعف، رئیس قبیله بنی کنده۱۳ سر، شمررئیس هوازن۱۲ سر، قبیله بنی تمیم۱۷ سر، قبیله مذحج۶ سر و افراد متفرقه ازقبایل دیگر۱۳ سر را همراه خود بردند.
– بعدازشهادت سیدالشهدا(ع) تعداد ۱۰ نفر از دشمنان با اسب های خود بر بدن مطهر آن امام تاختند.
– دو نفر از یاران امام حسین (ع) روز عاشورا به اسارت دشمن در آمده و سپس به شهادت رسیدند. این دو تن سوار بن ثمامه صیداوی هستند.
چهار نفر از یاران امام حسین (ع) در کربلا پس از شهادت آن حضرت به درجه رفیع شهادت نایل آمدند. این افرادعبارتند از: سعد بن حرث و برادرش ابوالحتوف، سوید بن ابی مطاع که مجروح بود ومحمد بن ابی سعید بن عقیل.
تعداد ۷ نفر از شهدای کربلا در حضور پدر بزرگوارشان به شهادت رسیدند. این افراد عبارتند از: حضرت علی اکبر،عبدالله بن حسین، عمرو بن جناده، عبدالله بن یزید، عبیدالله بن یزید، مجمع بن عائذ و عبدالرحمن بن مسعود.
لسّلام علیک یااباعبدالله الحسین (ع)
زیبائی صبر
امام حسین (علیه السّلام ) صبر را شرط لیاقت همراهی و بی صبران را شایسته همراهی نمی دانست.
روز عاشورا ،در اوج سختی کارزار یاران خویش را به صبر دعوت فرمود :
« صبراً بَنیِ الإکرام ! فَمَا المَوت إلّا قَنطرَه تعبُرُ بکم عن الْبؤسِ و الضّرّاء إلی الجن إنِ الواسعَهِ و النَّعیمِ الدّائِمه ؛»
صبر و مقاومت کنید ای بزرگ زادگان! چرا که مرگ ،تنها یلی است که شما را از رنج و سختی عبور
می دهدو به سوی بهشت گسترده و نعمت های همیشگی می رساند.
پس از نماز ظهر عاشورا باز هم از صبر گفت:
« فاتَّقوا الله و اصْبروُا »
سخت ترین ضربه های روحی و مصیبت ها ؛ مانند شهادت فرزندان و یاران، بر امام حسین(ع) وارد شد،
ولی هرگز خود را نباخت و تن به ذلّت نداد.
در شب عاشورا به خواهرش زینب(س) و دیگر بانوان توصیه فرمود:
این قوم جز به کشتن من راضی نمی شوند، اما من شما را به تقوای الهی و صبر بر بلا و تحمل مصیبت
توصیه می کنم .
روز عاشورا، علی اکبر را به تحمل و مقاومت در برابر تشنگی فراخواند :
« إصْبِر یا حَبیبی؛»
در آخرین وداع ،دخترش سکینه را نیز به صبر بر تقدیر الهی و دوری از شکوه دعوت کرد:
« فَاصْبِری علی قضاءِ الله و لا تَشْتَکی ؛»
از زمزمه های عرفانی خود آن حضرت در واپسین دم حیات نیز که بر زمین افتاده بود ، همین صبر
بر قضای الهی به گوش می رسید:
« صَبراً علی قَضائِک یا ربِّ ، لا إله سِواک … صَبراً علی حُکمِک یا غیاثَ من لا غیاثَ له.»
مادر ۹ نفر از شهدای کربلا در روز عاشورا حضور داشتند و شاهد شهادت پسران خود بودند.
اسامی این مادران عبارت است از: ‘رباب‘ مادر ‘علی اصغر(ع)’، حضرت زینب(س) مادر ‘محمد’ و ‘عون’، ‘رمله‘ مادر قاسم بن حسن، ‘بنت شلیل جیلیه‘ مادر عبدالله بن حسن، ‘رقیه‘ دختر امیرالمومنین (ع) و مادر ‘عبدالله بن مسلم’ و مادران ‘محمدبن ابی سعیدبن عقیل’، ‘عمروبن جناده’، ‘عبداللّه بن وهب کلبی’ بنا به روایتی که ثابت نیست ‘لیلا’ مادر علی اکبر(ع).
در رکاب سیدالشهدا (ع), ۱۵ غلام شهید شدند ,که این افراد عبارت بودند از ‘نصر’ و ‘سعد’ از غلامان امام علی(ع)، ‘منجح’ غلام امام مجتبی(ع)، ‘اسلم’ و ‘قارب’ غلامان امام حسین(ع)، ‘حرث’ غلام حمزه، ‘جون’ غلام ابوذر غفاری، ‘رافع’ غلام مسلم ازدی، ‘سعد’ غلام عمر صیداوی، ‘سالم’ غلام بنی المدینه، ‘سالم’ غلام عبدی، ‘شوذب’ غلام شاکر، ‘شیب’ غلام حرث جابری، ‘واضح’ غلامِ حرث سلمانی.
بر این تعداد، ‘سلمان‘ غلام امام حسین(ع)، که در ‘بصره‘ به شهادت رسید نیز باید اضافه شود.
پس از واقعه کربلا، دشمنان امام حسین، سرهای تعدادی از شهدای کربلارا از بدن‌های آنان جداکرده و با خود به کوفه بردند. آنان در این واقعه ,سرهای ۷۸شهید, را بین خود تقسیم کردند.
در این میان قیس بن اشعف، رئیس قبیله بنی کنده ۱۳سر،
شمر رئیس هوازن ۱۲سر،
قبیله بنی تمیم ۱۷سر،
قبیله مذحج ۶سر و افراد متفرقه از قبایل دیگر۱۳سر را همراه خود بردند.
