عفت سامانه جامع عفاف و حجاب
فاطمه(علیها السلام) فدایى ولایت
در اسوه پذیرى از سیره فاطمى، آنچه در درجه اول اهمیت و ضرورت قرار میگیرد، عرصههایى از شخصیت و سیره زندگانى آن دُر یکدانه عرش الهى است که براى عصر ما بیشتر از هر چیز مورد نیاز میباشد.
بایستى پیشتر و بیشتر بدان صفتها و گفتارهایى از آن بانوى بزرگوار بپردازیم که در شرایط زمانه و دوره ما مهمتر و لازمتر مینماید و میتواند وظیفه ما را نسبت به انقلاب و آینده کشور اسلامىمان روشن سازد.
یکى از ضروریترین عرصههایى که در آن بایستى به فاطمه زهرا(علیها السلام) اقتدا نمود، عرصه دفاع از حریم امامت و ولایت میباشد.
در فرهنگ شیعیان، به ویژه پس از انقلاب اسلامى ایران، حضرت صدّیقه طاهره(علیها السلام) به عنوان حامى و فدایى ولایت لقب گرفتهاند؛ چرا که او در کوتاه دوره زندگانى خویش پس از هجران رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) زیباترین جلوه پاسدارى از حریم ولایت را به تصویر کشانید و یگانهترین اسوه گرى را در این گستره بر تارک تاریخ جاودانه گردانید.
فاطمه (علیها السلام) شیداترین پروانه شمع امامت بود؛ پروانه عاشقى که با سوختن و فداسازى خویش به همگان آموخت که امام برحق چونان کعبه است؛ کعبهاى که مردم بایستى بر گِردش طواف نمایند ؛ نه او بر گِرد مردم: مَثَلُ الاِمامِ مَثَلُ الْکَعْبَهِ اِذْ تُؤْتى وَ لا تَأْتى(۱).این، فاطمه بود که عاشقانهترین پاسداشت را از حریم امامت روا داشت. این، فاطمه بود که یگانهترین اسوهدهى را در همرهى با ولایت ادا ساخت؛ همو که پهلویش شکست و در خون نشست؛ اما لحظهاى از یاورى ولّى امر خویش از پاى ننشست؛ همو
۱٫ قالَتْ فاطِمَهُ (علیها السلام) لَقَدْ قالَ رَسوُلُ اللّهِ (صلى الله علیه وآله وسلم): مَثَلُ الاِمامِ مَثَلُ الْکَعْبَهِ اِذْ تُؤْتى وَ لاتَأْتى. بحار الانوار: ج ۳۶، ص ۳۵۳، روایت ۲۲۴٫
﴿ صفحه ۱۴۶ ﴾
که با فریادهاى جگرسوز خویش، زیباترین شعار ولایتمدارى را در گوش جان پیروان خویش طنینانداز ساخت: یا اَبَاالْحَسَنِ! روُحى لِروُحِکَ الفِداءُ وَ نَفْسى لِنَفسِکَ الْوِقاءُ. إِنْ کُنْتَ فى خَیْر کُنْتُ مَعَکَ وَ إِنْ کُنْتَ فى شَرّ کُنْتُ مَعَکَ؛(۱) اى ولى امر من! روحم به فداى روح تو و جانم سپر بلاى تو! هماره همراه تو خواهم بود؛ چه در خیر و نیکى به سر برى و چه در سختى و بلا گرفتار شوى!
بارى، پیشتازترین، خالصترین و کاریترین حمایتگر ولایت و امامت، فاطمه(علیها السلام) بود و هموست که بایستى مقتدا و اسوه ما در این برهه از زمان واقع شود:
فطرت تو جذبههاهه دارد بلند *** چشم هوش از اسوه زهرا مبند!
تا حسینى شاخ تو بار آورد *** موسم پیشین به گلزار آورد.(۲)
۱٫ کوکب الدُرّى: ج ۱، ص ۱۹۶٫
۲٫ شعر از علامه محمد اقبال لاهورى. مناقب فاطمى در شعر فارسى: ص ۴۱٫
به نقل از کتاب جامی از زلال کوثر؛ آیت الله مصباح یزدی
lwfhp dcnd
