سخنان امام علی علیه السلام در باب حیا و عفت

۱٫ حیا و شرم ، زیباست. (غررالحکم ، باب حیا)

۲٫ حیا ، باز دارنده است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳٫ حیا ، مانع روزى شود. (غررالحکم ، باب حیا)

 

 

۴٫ حیا ، کلید هر خیرى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۵٫ پر رویى و بى ‏شرمى سر آغاز بدى و شرّ است. (غررالحکم ، باب حیا)

۶٫ حیا و شرم با محرومیت (ظاهرى) همراه است. (غررالحکم ، باب حیا)

۷٫ حیا ، چشم پوشى کردن است. (از محرمات) (غررالحکم ، باب حیا)

۸٫ شرم و حیا خوى پسندیده ‏اى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۹٫ شرم و حیا خوى زیبایى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۰٫ حیا و شرم با عفت و پرهیزکارى همراه است. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۱٫ حیا ، همه بزرگوارى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۲٫ شرم تمامى بزرگوارى و بهترین خصلت هاست. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۳٫ شرم ، انسان را از کار زشت باز دارد. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۴٫ شرم ، از خداوند بسیارى از خطاها را محو کند. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۵٫ ایمان و حیا هر دو به یک ریسمان بسته و با یکدیگر هستند و از هم جدا نشوند. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۶٫ سخاوت و حیا برترین خصلت ها هستند. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۷٫ شرم از خداى سبحان انسان را از عذاب دوزخ نگه دارد. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۸٫ عفیف ‏ترین شما با حیاترین شماست. (غررالحکم ، باب حیا)

۱۹٫ عاقل ‏ترین مردم با حیاترین آنهاست. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۰٫ بهترین جامه ها و پوشش هاى دین ، شرم و حیاست. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۱٫ به راستى که حیا و عفت از خلق و خو هاى ایمان است و به راستى این هر دو ، خصلت آزادگان و خوى نیکان است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۲٫ بزرگترین مردانگى شرم است و میوه آن نیز پاکدامنى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۳٫ برترین شرم ها شرم از خداى سبحان است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۴٫ ریشه مردانگى حیاست و میوه آن هم پاکدامنى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۵٫ بهترین شرم ها شرم از خویش است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۶٫ بد چهره ‏اى است پر رویى. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۷٫ پیراهن حیا بر تن کن و زره وفادارى بپوش ، برادرى خود را حفظ کن ، گفتگوى با زنان را کم کن تا بلندى مرتبه ‏اى کامل شود.
(چرا؟؟ ، نظر خود را برای ما بفرستید ، از پایین صفحه) (غررالحکم ، باب حیا)

۲۸٫ میوه حیا ، پاکدامنى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۲۹٫ شرم انسان از خویش میوه ایمان است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۰٫ اساس هر بدى پر رویى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۱٫ سبب پاکدامنى شرم و حیا است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۲٫ بدترین اشرار کسى است که از مردم شرم ندارد و از خداى سبحان نمى ‏ترسد. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۳٫ بر تو باد به حیا و شرم که سر آغاز نجابت و بزرگوارى است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۴٫ به اندازه شرم و حیاست پاکدامنى. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۵٫ نهایت شرم آن است که انسان از خود شرم کند. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۶٫ شرم بسیار مرد ، نشانه و دلیل ایمان او است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۷٫ حیا و شرم با محرومیت همراه است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۸٫ کسى که شرم کند محروم است. (غررالحکم ، باب حیا)

۳۹٫ کسى که شرمش کم باشد پارسایى ‏اش کم است. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۰٫ کسى که شرم ندارد خیرى در او نیست. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۱٫ کسى که شرم جامه او را بپوشاند عیب او از مردم پنهان ماند. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۲٫ کسى که از گفتن سخن حق شرم کند چنین کسى احمق و نادان است. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۳٫ کسى که گفتارش با شرم و حیاء همراه باشد تباهى و نابودى در کار خود ندارد. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۴٫ کسى که حیا و شرمش سبب انصاف او با تو نگردد ، دین و آیینش نتواند او را به انصاف با تو وادار کند. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۵٫ کسى که از روى مردم پروا و پرهیز نداشته باشد از خداى سبحان پروایى ندارد. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۶٫ کسى که از مردم شرم نکند از خداى سبحان نیز شرم نکند. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۷٫ سه چیز است که نباید از آنها شرم کرد : خدمت کردن به میهمان ، برخاستن انسان از جایگاه خود براى پدر و آموزگار ، و طلب حق اگر چه اندک باشد.
(غررالحکم ، باب حیا)

۴۸٫ از کمال مردانگى است که از خود شرم کنى. (غررالحکم ، باب حیا)

۴۹٫ چه همراه خوبى است براى سخاوت، حیا و شرم. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۰٫ چه همراه خوبى است براى ایمان ، حیا و شرم. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۱٫ پررویى مرد (او را نزد مردمان) عیبناک کند. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۲٫ هیچیک از شما نباید شرم کند از این که هر گاه از او چیزى را بپرسند که نمى ‏داند ، از این که بگوید : نمى ‏دانم. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۳٫ خصلتى ، همچون شرم و حیا نیست. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۴٫ ایمانى ، همچون سخاوت و شرم نیست. (غررالحکم ، باب حیا)

۵۵٫ براى مؤمن شایسته است که از خدا شرم کند هر گاه اندیشه ‏اى مستمرّ در غیر فرمانبردارى خدا او را فرا گیرد. (غررالحکم ، باب حیا)