جناب آقای دکتر حسن عباسی در گفت و گو با فصلنامه جبهه فرهنگی حجاب و عفاف در پاسخ به سوال فوق و همچنین اینکه “انقلاب ما بر مبنای فرهنگ اسلامی شکل گرفته بود ولی در تصاویری که از آن زمان هست، افراد بیحجاب هم در راهپیماییها و … حضور داشتند، چه شد که مردم به راحتی با این مسأله کنار آمدند؟” گفتند:
یک نقطه عطف ویژه در مسیر تطور تاریخی حجاب در ایران وجود دارد که آن هم سال ۱۳۶۰ است. در حوالی سال ۱۳۶۰ و در دوره آقای بنیصدر، هم در ادارهها بیحجابی بود و هم اطرافیان ایشان بیحجاب بودند و طیف عمدهای که حجاب را رعایت میکردند مذهبیون بودند. در سال ۱۳۶۰ با توجه به اتفاقات و زد و خوردهای داخلی و اشغال بخشی از کشور توسط عراق و شهدایی که پیکر مطهرشان به شهرها بر میگشتند و همچنین ترورهای مسئولین و … همه و همه دست به دست هم داد و یک فضای معنوی ویژه را بر کشور حاکم کرد. من خدم یادم میآید شهریور ۱۳۶۰ در بلوار کشاورز تهران با خانواده در حال تردد بودیم، تقریبا تعداد بسیاری از خانمها بیحجاب بودند، اما آرام آرام از پاییز و زمستان نه تحت فشار حکومت، بکله به شکل خودجوش با زدوده شدن لیبرالها از فضای ادارات و عزل بنیصدر و به محاق رفتن و پناهنده شدن چپها به اروپا، مقداری فضای زد و خوردهای داخل تعدیل شد و فضا به سمت دفاع مقدس معطوف شد و فضای عمومی مردم به سمت معنویت سوق پیدا کرد و کمتر تحت تأثیر الزامات انتظامی و حکومتی بود.
در سال ۱۳۶۱ موفقیتهای پی در پی در دفاع مقدس و برخورد با ضد انقلاب در شهرهای مختلف، حقانیت راه و مسیر انقلاب برجسته شد و خود به خود همراهی با آرمانهای انقلاب و اسلام برای خانمها در اولویت قرار گرفت و پوشش آنها به سمت تکامل حرکت کرد. البته در آن موقع هجمههای رسانهای و فرهنگی هم در کشور بسیار کم بود و بطور کل عوامل تشدید کننده بروز بدحجابی به شدت محدود بود. نتیجتاً آنچه که الان به عنوان حجاب رسمی در زنان متدین ما دیده میشود و خاص انقلاب اسلامی است را ما تا قبل از سال ۱۳۶۰ کمتر میدیدیم. حتی جالب است بدانید پاسداران زن هنگام رژه در سال ۱۳۵۹ مانتویی بودند. این سیر تطور حتی در پوشش و آرایش آقایان نیز قابل بررسی است. مدل ریشهایی که منتسب به خوانندههای خاص آن دوران بود و حتی پیراهنهای آستین کوتاهی که حتی بسیاری از انقلابیون درجه یک ما نیز بر تن داشتند نیز به مرور دچار تطور و تغییر شد.
فصلنامه جبهه فرهنگی حجاب و عفاف – شماره اول – ۱۳۹۵