ویژه نامه شهادت غریبانه امام حسن مجتبی(ع)

گفتم: غریب؟ چه کنم که حروف، غیر از این توانی برای بیان حال تو ندارد؛
وگرنه کجا با یک کلمه می‏شود به عمق غربت تو رسید؟

حال تو را چه کسی جز خدای تو می‏داند؟
تو حتی در میان اهل خانه خود غریب بودی
و نگاه غمگینت را حتی از همسرت می‏پوشاندی.

دلت شده بود خانه دردهای نگفتنی.
جز به خواهرت، به چه کسی می‏توانستی اعتماد کنی؛
آن‏گاه که ظرف طلب کردی برای فوران درد این سال‏ها؟

سال‏ها بود زهر در کام داشتی و دم برنمی‏آوردی.
سال‏ها بود به هر بهانه‏ای راه خانه مخفی مادر را پیش می‏گرفتی
و زائر شبانه ‏اش بودی، دردت را به خاک او که نمی‏گفتی،
دیگر چه کسی می‏توانست مرهم زخم‏هایت باشد؟

سال‏ها بود حتی برای زیارت مزار جدت
باید از ازدحام نگاه‏های مرموز و پرکینه‏ ای عبور می‏کردی
و خود می‏دانستی معنی آن نگاه‏ها را.

سال‏ها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی
و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.

با این حال، هر که از هر کجا بی‏نصیب می‏ماند،
راه خانه تو احاطه ‏اش می‏کرد و ناگاه،
خود را جلوی دروازه کرامت تو می‏دید
و بی ‏پروا طلب می‏کرد حاجتش را.

آخر می‏دانست کریمی و به این صفت از همه به جدت شبیه ‏تری؛
حتی چهره نورانی‏ات، همه را مسافر روزهای خوش مدینه با رسول می‏کرد.

از کوچه که می‏گذشتی، هر کس به بهانه ‏ای در مسیر راهت می‏ایستاد
تا لحظه ‏ای، جلوه‏ای از بهشت را در سیمای ملکوتی تو ببیند
و تو با آن لبخند ب ی‏ریا و مهربانت به او سلام کنی؛
درست مثل جد بزرگوارت.

با این همه، تو در شهر خودت هم غریب بودی
و در خانه ‏ات و در میان دوستان.

حالا چگونه می‏شود این همه غربت را
با یک کلمه تصویر کرد؟!

امام مظلوم و غریب ما،
یا حسن مجتبی علیه‏ السلام !

سلام برتو و بر صبروکرامتت
سلام برتو ای غریب تر از غریب
بابی انت و امی ونفسی لک الفداء
یا کریم آل طاها